Vandaag geheel in mineur; dit omdat ik al dagen lang geen warme en behagelijke plek meer in mijn huis kan vinden. De radiatoren in mijn huis zijn voor de momenteel heersende winterkou te krap bemeten terwijl ik voor deze huurwoning toch fl. 843,- huur moet betalen. Sowieso moet ik - omdat ik het anders niet kan betalen - overdag alleen in mijn werkkamer en 's-avonds in de huiskamer stoken. Als ik dan tussen-de-middag mijn boterhammetje in de huiskamer nuttig, dan trek ik maar mijn buitenjas aan.
Verder heb ik in de badkamer geen water meer omdat de waterleiding naar de bovenverdieping bevroren is.
En dan zat ik gisteren ook nog eens met één of andere politica van D'66 opgescheept die nog nooit van de armoedeval voor werklozen had gehoord. Ze geloofde me gewoon niet. Mijn verhalen stonden wat te ver weg van haar verwarmde slaapkamer.
Die armoedeval, hoe ziet die er voor mij nou uit?
Ik ben 43 jaar, alleenstaand, heb een perfecte gezondheid, heb een technische opleiding, heb lang geleden wat ervaring opgedaan als electronicus en programmeur en ben nu al weer 8 jaar werkloos.
Voor de onwetende onder u; in de automatisering heb ik afgedaan. Werkgevers kiezen in het ruime aanbod van werkzoekenden bijna altijd voor jongeren, die dan ook nog eens een betere opleiding hebben gehad dan ik (informatica-onderwijs bestond in mijn tijd nog niet). Verder zijn ze meer-bij-de-tijd, flexibeler en williger in dit waanzinnig snelle beroep.
Zo kan ik in Lelystad niet bijblijven in mijn vak. Ik kan abonnementen op vakbladen niet betalen en in de bibliotheek zijn door bezuinigingen slechts enkele zeer oppervlakkige computerbladen overgebleven. Om over boeken en opleidingen voor mijn vak maar te zwijgen.
Het rare verschijnsel doet zich voor dat wanneer ik mijn maatschappelijke welzijn vergelijk met die van mijn ouders, ik het in welvaarts-opzicht slechter heb dan hen (de oorlogstijd even daar gelaten). Zo konden zij zich een auto en een eigen huis veroorloven. En vreemd genoeg heeft geen van mijn ouders ooit zoveel succes gekend als ik dat eens heb gehad; zo hebben zij bijv. nooit een marathon binnen de tijd gelopen.
Hoe kan dit ...?
Zijn de middelen waarover we nu kunnen beschikken minder dan ten tijde van mijn ouders? Dat dacht ik toch niet.
Ik zal het jullie vertellen waarin het fout is gegaan: We hebben ons de afgelopen decennia geweldig laten vernaaien door een overheid die zich teveel heeft bezig gehouden met het uitmelken van alles wat zwak is; dit ten gunste van de sterken en de rijken. "Solidair zijn, dat ben je toch alleen maar met jezelf", "Natuur is ondergeschikt aan onze doelen" en "Socialisme ... Bah, Weg ermee", om met Kok te spreken. En een ieder die hier niet in mee wil gaan wordt buitengesloten.
En daar zit ik nou, voor mij geen pensioen; slechts een onzekere AOW te gemoet ziend.
Zelfs de kleinste bijverdienste neemt de overheid me af. Wat een wanhoop .....
Steef Sterk